De naam Philip Catherine zal toch wel bij de meeste muziekliefhebbers bekend zijn, jazzfan of niet. Catherine (Londen, 1942) is zoon van een Engelse moeder en Belgische vader, hij ontdekte op 14-jarige leeftijd de muziek van George Brassens en Django Reinhardt, hij wilde in de voetsporen treden van zijn idolen en schafte een gitaar aan. De rest is geschiedenis, samen met Django Reinhardt 1910-1953) en de minder bekende maar bij collega’s hogelijk gewaardeerde René Thomas (1926-1975) behoort hij tot de absolute wereldtop van jazzgitaristen, geen geringe prestatie van deze drie muzikanten uit België, een klein land maar met een hoogstaande jazz cultuur en bovendien het land van de uitvinder van de saxofoon, een van de belangrijkste instrumenten in de jazz, Adolphe Sax. Wat betreft Paulo Morello (1970), dat is een heel ander verhaal, zijn naam doet anders vermoeden maar hij komt uit Duitsland, is ook jazzgitarist maar voornamelijk gespecialiseerd in Braziliaanse muziek. Hij speelde met vele grootheden zoals Larry Coryell en Jimmy Smith en ook al eerder met Catherine.

Tenslotte bassist Sven Faller (1969) ook afkomstig uit Duitsland, hij begeleidde al vele grootheden waaronder Larry Coryell, Philip Catherine en Charlie Mariano. Philippe en Paulo kennen elkaar al sinds 2010, in 2017 met bassist Sven Faller ontstond er een nieuw trio en zij genieten er steeds meer van, het was een wonderbaarlijke reis sinds zij hun eerste album uitbrachten “Manoir de mes Rêves” vernoemd naar hun lievelingsnummer van Django Reinhardt. Er is veel respect, een goede verstandhouding en grote dankbaarheid in dit trio, we delen onze gemeenschappelijke ideeën en talenten en soms ook onze tekortkomingen. Ik ben trots op onze melodieuze nummers, onze muzikale conversaties en improvisaties en het verloop waarin wij elkaar begeleiden. We hebben een groot aantal concerten samen gespeeld en keken vaak in de glimlachende gezichten van toeschouwers, iemand zij ons “Jullie muziek brengt ons gelukzalige tranen in de ogen”. Wij hopen dat dit album “Pourquoi” hetzelfde zal doen voor jou” , aldus de hoestekst van Philip Catherine. Ik kan dat zeker beamen als genietende luisteraar.

Stonden er op hun eerste album vooral Franse nummers uit de jaren ’50 en ’60 die Philippe kende uit zijn jeugd, op “Pourqoi” zijn het veelal nieuwe composities, zes van de hand van Catherine, twee van Morello en nummers van de Italiaanse pianist Nicola Andrioli (“Frontera”), de onlangs overleden Belgische componist Frédéric Devreese (“First Waltz”) en de beroemde Braziliaan Antonio Carlos Jobim (“Inútil Paisagem”). Favoriete nummers zijn voor mij “La Valse du Flipper” van Catherine niet alleen vanwege de humoristische titel maar het walsje heeft een aanstekelijke melodie die je zeker doet denken aan de dartele dolfijn. Zoals bijna alle nummers van Jobim is ook “Inútil Paisagem” een heerlijk in het gehoor liggend muziekstuk waarin de gitaristen op vreedzame wijze duelleren. Ook “First Waltz” van Devreese is een knap opgebouwde compositie met veel tempowisselingen, maar eigenlijk zijn er geen zwakke nummers te ontdekken op dit heerlijke album. Het kan zijn dat ik enigszins bevooroordeeld ben als grote fan van Philip Catherine, maar ik denk van niet, ga maar eens luisteren !

Jan van Leersum.